Muziek Mieke Rous
Vannacht ging ik naar bed, een mooie dag was omgevlogen.
De wekker niet gezet, maar ik sloot gerust mijn ogen.
Ik droomde van een land, het lag achter Stavoren.
Daar was iets aan de hand. Wacht, dit moet je horen.
De mensen deden dingen, die ik echt niet goed kon snappen.
Uit woede ging men zingen en uit vreugde slaan en trappen.
Wie vroeg kreeg nimmer antwoord, een respons kwam zonder vraag,
wie dom was was verstandig en door een bril werd alles vaag.
Wie moe was ging hard werken, wie lust had zich vervelen
en in hun vreemde kerken, werd het ongeloof beleden.
De TV-kast was het altaar en ’t vermaak was om te huilen.
Ik was daar, maar dacht almaar: ‘Oh mag ik dit land verruilen
voor het hoogland dat ik kende met veel liefde en gevoel,
waar het oogsten van ellende niet verheven was tot doel?
Het land achter Stavoren, daar wil ik het liefst vandaan!’,
maar toen ik dat liet horen, moest ik blijven, mocht niet gaan.
Voor vrijheid moest je smeken, voor gezondheid werd je ziek,
de nabijheid werd ontweken, elke daling bleek een piek,
verscheidenheid was uniform, wat recht was sprak men krom.
Elke echte waarheid, elke pure norm, klonk andersom.
Een gesjeesde was er koning, een genie kreeg levenslang,
criminelen kregen een beloning en van liefde werd men bang.
Al ging ik op mijn kop staan, alles bleef voor mij verdraaid.
Ik besefte toen zo stilaan: ‘geen kip die ernaar kraait,
naar het hoogland dat we kenden met veel liefde en gevoel,
waar het oogsten van ellende niet verheven was tot doel.
Het land achter Stavoren, daar beweeg je toch vandaan?’.
Omdat ik dat liet horen, mocht ik zeker niet meer gaan, niet meer gaan.
Nee, ik mocht niet gaan.
Ik leerde hun manieren; toen kon ik het wel aan.
Ik wist ze te plezieren en hun taal kon ik verstaan.
Maar toen kwam het moment waarop ik dacht: ‘ik moet echt weg!’.
Weet je wat een invloedrijke vent me heeft gezegd?
‘We hebben jou zo lief, “we doen het samen” is de leus.
We maken ’t jou gerieflijk, en je hebt een vrije keus.
Je kiest dus wat je wil; mijn advies is geen moraal.
Het beste blijf je stil want dat is lief en heel sociaal.’
In het land achter Stavoren, is het omgekeerde waar,
dus toen ik dit zo hoorde, had ik snel mijn antwoord klaar:
‘Ik ben niet te verdrijven, ondervind van jou geen last.
Ik ben hier om te blijven, bind me vast, bind mij maar vast!’
Toen werd ik wakker, opeens volkomen vrij.
Toch denk ik aan die stakkers in die vreemde droom van mij.
Gewoon laten verrekken? Mijn karakter is te zacht.
Ik tracht ze te wekken komende nacht.
Alles (tekst, muziek, zang, accordeon, ukelele, percussie, klokkenspel, geluid en video): © Mieke Rous, augustus 2021
Bron op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=vZ_bxkR_Rxo
Website van Mieke Rous:
Dit vind je misschien ook leuk
